چون صبح نخندد ز قبایم غم دامن

جسته ست گریبان من از عالم دامن

تا وحشت عنقایی ام آهنگ جنون کرد

گرد دو جهان سوخت نفس در خم دامن

از تنگی دل وسعت امکان به گره رفت

شد کلفت این گرد دلیل رم دامن

گر ترک حسد چهرهٔ توفیق فروزد

چون آتش یاقوت نشین بیغم دامن

بال رم فرصت نتوان کرد فراهم

چاکست گریبان گل از ماتم دامن

بر صورت دنیا زده ام پهلوی تسلیم

پای است دراین انجمنم توام دامن

طاقت اثر حوصله گم کرد درین باغ

حیرت گلی آورد که گفتم کم دامن

فریاد که بر چهرهٔ ما داغ تری ماند

چون شمع نچیدیم به مژگان نم دامن

بیدل به فشار دل تنگم چه توان کرد

صحرا شدم اما نشدم محرم دامن